Down sendromu belirtileri, bebeğin vücudunda çeşitli yerlerde ortaya çıkabilmektedir. Bu belirtiler, fiziksel ve nörolojik olmak üzere iki ana kategoriye ayrılmaktadır. Ayrıca, Down sendromlu bebeklerde yaygın olarak görülen genel belirtiler de bulunmaktadır. Down sendromu, henüz doğum gerçekleşmeden prenatal testlerle tespit edilebileceği gibi, doğum sonrasında fiziksel belirtilerle de tanı konabilir.

Down sendromlu bebeklerin yüz yapıları, diğer bebeklere kıyasla belirgin farklılıklar gösterebilir. Bu bebeklerin başları genellikle daha küçüktür ve başın arka kısmı yassıdır. Enseleri geniş ve kısadır. Gözler çekik ve birbirinden ayrık durur, kulaklar ise kafa yapısına oranla daha küçük olabilir. Burun kökü basık ve enseleri boğumludur. Down sendromlu bebeklerin elleri geniş, parmakları kısa ve tombul olabilir. Genel vücut yapıları tıknaz ve kısadır. Zekâ seviyeleri ise genellikle diğer bebeklere oranla daha düşük olabilir. Doğumdan hemen sonra tedaviye başlanması, bu bebeklerin yaşam kalitelerini artırarak erken ölüm riskini azaltabilir.

Down sendromlu bebeklerin göz kenarlarındaki çizgiler eğiktir ve burunları basık kemerlidir. Bu özellikler, bebeklerin Down sendromlu olduğunu daha kolay anlaşılır hale getirir. Boyları diğer çocuklara kıyasla daha kısadır. Ellerinin avuç içlerinde tek el çizgisi bulunabilir. Dilleri geniş, boyunları kısadır. Göz yapısında iris tabakasında beyaz benekler dikkat çeker. Ayak başparmağı ile yanındaki parmak arasındaki mesafe geniştir, karınları gevşek ve bombelidir. El parmaklarının beşincisi daha esnek bir yapıya sahiptir. Kaslardaki gevşeklik nedeniyle bebeklerin başlarını kontrol edememesi, yürüme ve oturma gibi motor becerilerinde gecikmeler de görülebilir. Bu belirtiler, uygun tedavi ile düzeltilebilir. Down sendromlu kişilerde görülen bu fiziksel farklılıklar, herhangi bir sağlık sorununa yol açmamakla birlikte tanı koymada kolaylık sağlar.

Down sendromlu çocuklarda büyük oranda kas gevşekliği sorunu bulunmaktadır. Bu nedenle yürüme, oturma gibi bazı motor becerileri öğrenme süreçleri daha geç gerçekleşir. Bu durum, bebeklik döneminin 12. ayından sonra anlaşılabilir. Geç konuşma da Down sendromu belirtilerindendir ve bu çocuklar genellikle 2-3 yaşlarında veya daha geç konuşmaya başlar. Tedavi ile bu iyileşme süreçleri daha kısa olabilir.

Down sendromlu çocuklarda görülen belirtiler sadece fiziksel ve nörolojik değildir. Bu çocuklar genellikle kalp problemleri, sindirim sorunları, işitme ve görme bozuklukları gibi ek sağlık sorunları ile de karşılaşabilirler. Bu nedenle, Down sendromlu çocukların düzenli tıbbi kontrolleri ve multidisipliner bir yaklaşımla tedavi edilmeleri gerekmektedir. Ayrıca, erken müdahale programları ve özel eğitim hizmetleri, bu çocukların gelişimlerine önemli katkılar sağlayabilir.